Od Grünberga do Zielonej Góry

W latach 1859-1860 staraniem Stowarzyszenia Miłośników Rozwoju i Upiększania Miasta wzniesiono wieżę widokową, zwaną potocznie rondlem z maczugą [Kuelenrondel], a dziś wieżą Braniborską. Stanęła na najwyższym punkcie wzniesień otaczających miasto, któremu w wyniku konkursu nadano nazwę ?Wzgórze Zielonogórskie?. Wkrótce otwarto tam restaurację i winiarnię, które serwowały zielonogórskie specjały. W latach 1887 ? 1914 w wieży urządzono planetarium, w którym raz w tygodniu prowadzano obserwacje sklepienia niebieskiego.



Po I wojnie światowej działała tam już tylko restauracja. W okresie II wojny światowej wieżę wykorzystywano jako przeciwlotniczy punkt obserwacyjny. Po wojnie przez pewien czas funkcjonowała tam nadal restauracja, a wieża służyła jako budynek biurowy.

W 1990 roku w gruntownie wyremontowanej wieży otwarto Zielonogórskie Centrum Astronomii, które obecnie stanowi integralną część Uniwersytetu Zielonogórskiego.

Bryła wieży w kształcie ośmiokąta składa się z części parterowej, którą nakrywał taras z balustradą. Do budynku wchodzi się rozszerzanymi ku dołowi schodami, a dalej na szczyt wieży spiralną klatką schodową.

Obecnie wejście do budynku jest nakryte wiatrołapem, na balustradzie dobudowano piętro, które zadaszono i oszklono na całej długości. Z kolei punkt obserwacyjny na szczycie wieży poszerzono poprzez dodanie konstrukcji żelbetonowej wokół lica murów. Dokonane w ten sposób rekonstrukcje zatarły pierwotną smukłość wieży.